czwartek, 4 kwietnia 2013

Gatunki chomików

Siemka chciałbym wam pokazać i napisać jak wyglądają różne gatunki chomików



Gatunek : Syryjski




Cechy ogólne

chomik_syryjskiChomik syryjski jest mniejszy od chomika europejskiego. Waży od 120g (osobniki dziko żyjące) do 160g (osobniki trzymane w laboratoriach oraz trzymane jako zwierzęta domowe). Chomik trzymany w niewoli nie powinien być ani zbyt gruby – kształt walca – ani zbyt chudy – gdy widać im przez skórę kosteczki. Chomik o odpowiedniej masie ciała powinien mieć krępą budowę ciała, a przy bieganiu powinno dać się zauważyć linię talii. Chomik syryjski osiąga 15 do 18 cm długości, natomiast długość ogona wynosi około 8 mm. Temperatura ciała tych zwierząt osiąga 36,8 do 38ºC. Oddychają z prędkością 35 do 135 wdechów na minutę. Częstotliwość bicia serca to od 200 do 500 razy na minutę. Chomiki żyją przeciętnie od 2 do 4 lat. Chomiki widzą bardzo nieostro, są dalekowidzami. Ponadto mają zasięg pola widzenia około 110º. Mają bardzo dobrze rozwinięty słuch, słyszą nie tylko te dźwięki co ludzie, ale również ultradźwięki. Dlatego też śpią ze złożonymi uszami. Najlepiej rozwiniętym zmysłem jest węch. Dzięki niemu chomiki się orientują w terenie, oznaczają rewir swoim zapachem w celach rozpoznawczych. Powonienie służy tym gryzoniom do wyczuwania obcych w swoim rejonie. Dlatego ludzie nie powinni używać perfum czy nowego mydła przed zetknięciem się z chomikiem. Zwierzęta te posiadają wąsy służące im do rozpoznawania swojego położenia, zwłaszcza w nocy. Torby policzkowe służą do chowania pożywienia, są one bardzo rozciągliwe, mogą pomieścić nawet do 20g pokarmu. Po bokach z obydwóch stron posiada chomik gruczoły zapachowe, dzięki którym oznacza on swój rewir. Chomik syryjski jest gryzoniem, co oznacza, że posiada stale rosnące i bez korzeni siekacze.
Dzikie chomiki syryjskie mają złotobrązową górną część ciała (stąd ich nazwa systemowa), a dolną białą. Formy hodowlane mają wiele innych umaszczeń futra, jak na przykład ciemnobrązowe, czarne, a nawet srokate nie są rzadkością. Gryzonie hodowlane posiadają również różne długości futra. Wyróżnić tutaj należy chomiki długowłose, tak zwane angora, satynowe, krótkowłose oraz rex. Rozbudowany opis rodzajów futra u chomików syryjskich znajduje się.
Przykładowe odmiany kolorystyczne oraz futra u chomika syryjskiego:
• chomik syryjski ubarwiony dziko (góra złotobrązowa, dół biały) jest bardzo witalny, jest również odporniejszy na choroby od pozostałych ras; samce są bardzo agresywne w stosunku do innych chomików
• chomik syryjski srokaty (barwy – dzika, beżowa, szara, czarna i brązowa i wiele innych, mogą posiadać różne kolory oczu) jest bardzo lękliwy i trudny do oswojenia; ponadto odznacza się dużą nerwowością, co powoduje, że bardzo trudne jest utrzymanie razem parki; jest nieco większy od pozostałych ras
• chomik syryjski satynowy (posiada sierść podobną do pluszu, jest ona jedwabiście błyszcząca, chomiki satynowe mogą posiadać sierść zarówno krótką jak i długą) jest raczej pokojowo nastawiony do osobników innych ras, natomiast wrogo do osobników tej samej rasy, szybko można zdobyć jego zaufanie
• chomik syryjski panda (w rzeczywistości panda jest również chomikiem srokatym ale nieco mniejszym, ma ubarwienie brązowe/czarne z białym, głowę ma brązową lub czarną, pręga grzbietowa ciągnie się przez całe plecy, reszta powinna być biała; najczęściej jednak pandą nazywamy również chomiki, które mają więcej kolorowych plam na futrze
• chomik syryjski angora (długa jedwabista sierść, różnorodne ubarwienie, futro jest bardzo miękkie i może osiągać długość nawet do 8 cm); futro samców jest zazwyczaj dłuższe niż u samiczek; samiczki często mają dłuższe futro tylko w tylnej części ciała, co tworzy tak jakby „spódniczkę”); przyjęło się, iż jest on bardzo łagodny również w stosunku do innych chomików, oraz że jest przyjaźniejszy i wierniejszy od innych ras, aczkolwiek nie jest to informacja potwierdzona faktycznym zachowaniem gryzoni; wymaga pielęgnacji grzebieniem z dużymi zębami, ponieważ futro się filcuje i mechaci.

Pochodzenie i występowanie

Naturalnym obszarem na którym spotykane są chomiki syryjskie jest wyżyna Aleppo w północnej Syrii. Jest ona tak niewielka ( zaledwie 10-15 tyś. kilometrów kwadratowych), że żyjące tam chomiki zostały uznane przez IUCN za gatunek zagrożony wyginięciem.
Pierwsza wzmianka w literaturze na temat chomika syryjskiego pochodzi z roku 1797. Gryzoń został opisany przez braci Russel w „History of Aleppo”. W 1839 roku G.R. Waterhaus (określany potem jako odkrywca chomika złocistego) przy współpracy z Londyńskim Towarzystwem Zoologicznym opisał i nadał mu nazwę Mesocricetus auratus. Przez długi czas uznawano chomika syryjskiego za gatunek zaginiony lub wymarły. Po raz kolejny „odkryty” został on przez profesora Israela Aharoni 12 kwietnia 1930 roku. Złapał on samicę chomika złocistego z 12 młodymi. Trzy z młodych przeżyły podróż do Jeruzalem i zostały przez profesora rozmnożone w Henbrew Universitz of Jerusalem. Z tych kilku wywodzą się wszystkie obecne domowe i laboratoryjne chomiki syryjskie. W 1931 roku chomiki zostały przesłane do Anglii a w 7 lat później do Stanów Zjednoczonych. Do około 1945 roku chomiki zadomowiły się w większości państw europejskich. W tym też roku został w Anglii założony pierwszy „klub chomika”.

Zachowanie dziko żyjących chomików syryjskich

Dziko żyjące chomiki złociste uznawane są za szkodniki w swojej ojczyźnie. Osiedlają się często na obrzeżach pól uprawnych. W Syrii jest w dzień w lecie (w okresie dojrzewania zbiorów) bardzo gorąco. W nocy natomiast temperatura znacznie opada. W zimie z kolei jest bardzo zimno. Chomik musiał się zatem przystosować do takich warunków temperaturowych i pogodowych. W lecie przesypia on gorący dzień w swojej norze. Nora wykopana jest zazwyczaj na głębokość 40 do 90 cm. Na takiej głębokości nawet w upalny dzień jest w środku chłodno, około 10ºC. Jeśli chomikowi jest za ciepło, kopie on głębszą norę, jeśli za zimno – nora jest płytsza. Jama chomika jest złożona z kilku komór, przeciętnie 3 do 5. W największym pomieszczeniu gryzoń umieszcza swoje zapasy, czasem na zapasy zużywa on więcej niż jedno pomieszczenie. W drugiej co do wielkości dziurze chomik składa wszelkie napotkane na swojej drodze miękkie i przytulne materiały jak siano, trawa czy kwiaty. Komora ta służy mu jako gniazdo, tu przesypia on gorące dni i zimę oraz wychowuje młode. Jedno z pomieszczeń służy chomikowi za toaletę – wykopana jest ona jak najdalej od gniazda i zapasów.
Łowy dzikich chomików trwają zazwyczaj od 1 do 5 w nocy. Dzięki swojemu doskonale rozwiniętemu powonieniu oraz słuchowi może on bez problemów znaleźć w nocy pożywienie. Ponieważ Syria nie jest zbyt urodzajnym terenem zwierzę musi spędzić dużo czasu na poszukiwaniu pożywienia. Tylko w lecie dostępna jest wystarczająca ilość pożywienia, dlatego chomiki wykształciły zdolność „chomikowania” zapasów.
W warunkach naturalnych chomik złocisty przesypia zimę. Temperatura ciała oraz funkcje organizmu są ograniczone do minimum, wręcz może się wydawać, że chomik umarł. Ze snu zimowego chomiki wybudzają się tylko w celu skorzystania z zapasów lub toalety.
W warunkach hodowlanych chomiki bardzo rzadko zapadają w sen zimowy. Dzieje się tak tylko wtedy, gdy temperatura pomieszczenia, w którym przebywają, spada poniżej 5ºC. Chomików po zapadnięciu w sen zimowy nie powinno się wybudzać, jeśli jednak jest to konieczne należy to robić bardzo powoli i ostrożnie, a temperaturę podnosić stopniowo.

Rozmnażanie

Ciąża u chomików syryjskich trwa przeciętnie 16 dni. Po tym okresie samica rodzi przeciętnie 2 do 5 młodych. Ponieważ chomiki są bardzo płodne, możliwe jest nawet do 8 porodów rocznie, jednakże bardzo one wyniszczają samicę. Po około 38-40 dniach młode są już w pełni dorosłe i gotowe do rozrodu.

Odżywianie

Chomiki syryjskie żywią się przede wszystkim roślinami, świeżymi jak i suszonymi, liśćmi, korzeniami, owocami, orzechami i nasionami. W ich diecie ma również miejsce pokarm zwierzęcy. Chomiki żywią się owadami dorosłymi (w formie imago) i ich stadiami przejściowymi, jak poczwarki czy larwy. Nie pogardzą również ich jajeczkami. Chomiki mogą w środowisku naturalnym zjadać nawet małe ssaki.

Trzymanie chomika w domu

Zalecane są dla chomików syryjskich duże klatki (minimalna powierzchnia to 80 na 40 cm). Im większa jest klatka tym lepiej się w niej czują. Optymalna powierzchnia dla dorosłego chomika syryjskiego równa jest 1 m². Klatka nie powinna stać w miejscach narażonych na szybkie zmiany temperatury, oraz w przeciągach. Kołowrotek dla chomika syryjskiego powinien mieć około 25 cm średnicy, mniejsze są za małe, co może prowadzić do wykrzywienia bardzo ważnych dla chomika wąsów, do wypadnięcia chrząstek międzykręgowych. Nie powinno się używać kul „dla chomików”, są one szkodliwe dla zdrowia chomika.


Gatunek : Dżungarski

Cechy ogólne

chomik_dzungarskiZnakiem charakterystycznym dla tego gatunku jest ciemna szeroka pręga biegnąca przez cały grzbiet. Kształt ciała chomika jest zaokrąglony. Patrząc od strony grzbietu czaszka wygląda jakby była prostokątna. Trzy tylnie poduszki stóp są ukryte, a trzy zewnętrzne pokryte futrem. Futro dziko żyjącego chomika w lecie jest ciemnoszare, posiada ciemniejsze miejsca na ciemieniu, barkach i bokach. Na bokach mogą występować białe plamy. Włosy na brzuchu są białe, sporadycznie zdarzają się także czarne. Chomik ten nie zapada w sen zimowy, więc również w zimie wychodzi na poszukiwania pokarmu. Ponieważ w rejonie występowania w zimie jest śnieg, chomik ten przybiera w tym okresie jaśniejszą barwę. Futro może się stać nawet białe. Zmiana ubarwienia futra na zimę pozwala chomikowi na lepsze dopasowanie się do otoczenia. Niektóre odmiany hodowlane są przez cały rok białe. Chomik dżungarski posiada bardzo krótki ogonek. Prawie go nie widać, gdy chomik siedzi. Samiec osiąga długość ciała równą 11, natomiast samica do około 8 cm. Ciężar ciała wynosi 30-55 gramów. Chomiki dżungarskie żyją od 1,5 do 3 lat, a rosną przez całe życie.
Typowe ubarwienia chomików dżungarskich:
Barwy podstawowe
• agouti (naturalna) – szarobrązowa na grzbiecie, brzuch jasnoszary lub biały; na bokach widoczne są charakterystyczne trzy łuki (linia pomiędzy jasnym i ciemnym futrem); pręga grzbietowa jest czarna
•saphir (szafirowy) – bardzo podobna do naturalnej, futro ma odcień szary wpadający w niebieski, a pręga grzbietowa jest ciemnoszara, również posiadająca niebieski odcień
• carmel – camel – caramel (wielbłądzi, karmelowy) – odcień zależy od barwy rodziców; młode są mocno karmelowe, ale z wiekiem stają się jaśniejsze; widoczna ciemniejsza pręga
• mandarin (pomarańczowy) – pomarańczowy na grzbiecie, ale z wiekiem brązowieje; widoczna ciemniejsza pręga
Wzory
• pearl (perłowy) – wzór ten pokrywa końcówkę włosa powodując białe lub prawie białe futerko (najczęściej przy agouti); odmiany carmel-pearl, mandarin-pearl z wiekiem bieleją
• merle (łaciaty) – powoduje jaśniejszy „kołnierzyk” za uszami
• umbrous (przyciemniany) – powoduje przyciemnienie barwy podstawowej
• imperial – powoduje biały brzuszek

Pochodzenie i występowanie

Chomik dżungarski występuje na wolności w Kazachstanie, Dżungarii (zwanej też Zungaria, Sungaria oraz Djungaria), Mandżurii oraz południowo zachodniej Syberii (stepy i tundra). Jest obecnie drugim co do popularności chomikiem hodowanym jako zwierzę domowe. Jest również często wykorzystywany w laboratoriach.
Gatunek ten jest jednym z najstarszych opisanych. Został opisany już w 1772 roku przez przyrodnika Petera Simona Pallasa. Nazwę otrzymały na cześć obszaru, na którym zostały znalezione – Dżungarii. Nazwa łacińska Phodopus została wprowadzona przez Millera w 1910 roku. Pochodzi od phodos dopełniacza greckiego φώς phos, czyli pęcherz, lub bąbel, oraz od greckiego πούς pous (stopa). Dosłowne tłumaczenie nazwy łacińskiej brzmi „pęcherzostopy chomik dżungarski”

Zachowanie dziko żyjących chomików dżungarskich

Chomik dżungarski buduje podziemne nory. Poszczególne komory mogą być o wiele metrów oddalone od siebie.
W czasie zimy chomik nie zasypia, jednakże obniża swoją temperaturę ciała, aby zużywać mniej energii. Czerpią energię także z zasobów tłuszczu w ciele, co powoduje, że mogą schudnąć do 15 gramów. W chłodniejszym okresie spotykane są zazwyczaj tylko samotne osobniki a grupy nie są w ogóle spotykane.

Rozmnażanie

U chomików karłowatych ruja nie odbywa się wyraźnie, powtarza się co 4-6 dni. Zaloty trwają krócej niż w przypadku syryjskich, ale mają podobny przebieg. Rozmnażają się przez cały rok, a samiczka rodzi od 3 do 7 razy w roku. Ciąża trwa 21 dni, a następnie rodzi się 4 do 7 młodych. Samica samotnie wychowuje młode, które rozwijają się tak jak syryjskie. Osiągają one dojrzałość płciową w wieku 1 lub 2 miesięcy. Chomiki dżungarskie rozmnażają się w naturze prawdopodobnie tylko w okresie letnim – w zimie nie stwierdzono nigdy u nich potomstwa.

Odżywianie

Podobnie jak chomik syryjski, dżungarski potrzebuje do prawidłowego rozwoju zarówno pokarm roślinny jak i zwierzęcy. Najważniejszym pożywieniem są trawy, zioła oraz owady. Dlatego obok ziaren i pokarmu podstawowego hodowcy muszą pamiętać o dostarczeniu im białka zwierzęcego, m.in. żywych lub suszonych owadów – w różnych stadiach rozwojowych. Chomikowi dżungarskiemu nie wolno podawać monosacharydów (cukrów prostych), ponieważ istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę. Je również ślimaki, warzywa i owoce.

Trzymanie chomika w domu

Chomiki dżungarskie są zwierzętami żyjącymi samotnie. W hodowli rzadko udaje się trzymać je razem. Przyjmuje się, że w około 20% przypadków udaje się je utrzymać w stadzie, lecz muszą to być osobniki jednej płci pochodzące z jednego miotu, i nigdy wcześniej nie rozdzielane – muszą przez cały czas czuć swój zapach na towarzyszach. Zapach ten ulatnia się w przeciągu kilku godzin, tak więc po nocnej ucieczce z klatki zwierzęta mogą się więcej nie rozpoznać. Nawet w ten sposób trzymane dżungary mogą zacząć atakować swoich pobratymców. Dochodzi do tego zazwyczaj po pierwszym roku życia. W takich sytuacjach chomiki walczą ze sobą i gryzą się. Jeśli wtedy zwierzęta nie zostaną rozdzielone, silniejszy osobnik zagryzie słabszego. Również w wieku od trzeciego do dziewiątego miesiąca może często dochodzić do walk, ponieważ chomiki są już dojrzałe płciowo i próbują oznaczać swój rewir. Parek nie należy pod żadnym pozorem trzymać razem, wiąże się to z ogromnym stresem i skróceniem życia.
Gatunek ten powinien mieć zapewnioną klatkę, terrarium lub akwarium o powierzchni 80 na 50 cm i wysokości 50 cm. Najlepiej jednak, gdy chomikom udostępnimy klatkę o powierzchni 0,8m². Aby dżungary miały możliwość swobodnego kopania, należy im zapewnić 8-10 cm ściółki. Kołowrotek powinien mieć minimum 20 cm średnicy. Chomik dżungarski potrzebuje dziennie minimalnie 30 minut wybiegu poza klatką.

Gatunek : Roborowskiego

Cechy ogólne

chomik_roborowskiegoJest to najmniejszy gatunek z chomików karłowatych. Są one nie tylko najmniejsze ale również najbardziej ruchliwe, najzwinniejsze i najszybsze. Są obecnie często trzymane jako zwierzęta domowe. Chomik ten ma zaledwie 6-9 cm długości (na zachodzie są one większe, na wschodzie mniejsze). Waży przeciętnie od 10 do 26 gramów (samce przeciętnie 26, samiczki 24,5 g). Maksymalnie osiąga więc wagę dwutygodniowego chomika syryjskiego. Ma krótką, szeroką głowę z dużymi okrągłymi oczami. Czaszka ma około 23 mm długości. Posiada lekko owłosiony, bardzo krótki, prawie niewidoczny ogonek. Ma on długość przeciętnie od 5 do 10 mm. Pionowo stojące uszy są nieproporcjonalnie duże w porównaniu do całego ciała, osiągają one od 10 do 14 mm. Są one jasne i posiadają ciemne obwódki. Górna zewnętrzna część uszu jest zabarwiona na kolor brązowy lub czarny, a dolna zewnętrzna i wewnętrzna jest biała. Podbicia stóp ma owłosione. Tylnie łapy mają długość 10 do 12 mm, kości łap są więc bardzo krótkie. Nad oczami posiada białe obwódki. Górne wąsy są zazwyczaj białe, dolne czarne. Posiada futro o kolorze zbliżonym do koloru piasku, jasnobrązowe, lub szarobrązowe (w celu ukrycia się na tle otoczenia). W zależności od pory roku, zmienia się odcień futra z czerwonawego w lecie na szary w zimie. Nie posiada pręgi grzbietowej ani bocznych plam. Włosy futra są bardzo miękkie i cienkie. Futro na części grzbietowej ma długość 9 mm. Brzuch ma barwę białą a futro jest grubsze niż na grzbiecie. Pomiędzy brzuchem a grzbietem widać wyraźną granicę koloru. Biegnie ona łukiem przez barki, boki i biodra. Występują w dwóch odmianach ubarwienia, naturalnej oraz odmianie Husky – z białą głową. Żyje przeciętnie do dwóch lat i zazwyczaj rzadko chorują.
W zależności od występowania, chomiki Roborowskiego mają bardzo różny wygląd zewnętrzny. Tabela poniżej przedstawia tę zależność od miejsca występowania:
Rozmiary ciała (mm)Nan ShanTuwaPół. ShaanxiMandżuriaMongolia
Długość ciała90,068-9273-8153-6067-76
Długość ogona7,06-1211-147-97-11
Długość tylnich nóg10-1211,5-1210,5-1110-12
Długość uszu1414-1512-1412-1310-12
Żyje przeciętnie do dwóch lat i zazwyczaj rzadko chorują.

Pochodzenie i występowanie

Chomiki Roborowskiego spotykane są najczęściej w środkowej części Azji, na terenach pustynnych, piaszczystych, tam gdzie występują wydmy i utwardzone lotne piaski. Na takich terenach podłoże długo promieniuje ciepłem. Warunki w takim terenie są bardzo specyficzne. Pomiędzy zimą a latem istnieje duża rozbieżność temperaturowa – wahają się one od 26 w lecie do -25°C w zimie. Występują tam również duże wahania wilgotności powietrza – od 80% w lecie, do mniej niż 30% w zimie. W ciągu roku od 50 do 150 dni ziemia pokryta jest śniegiem. Do terenów, gdzie najczęściej można spotkać chomika Roborowskiego należy część Rosji, Mongolia, Mandżuria, pustynia Gobi a także północne Chiny (pustynia Takla Makan w kotlinie Kaszgarskiej). Przeważnie spotykany jest na wysokości 1200 do 1400 m npm.
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w literaturze w 1903 roku przez Konstantina Satunina.

Organy wewnętrzne

Żołądek chomika Roborowskiego jest nieco inny od dżungarskiego i Campbella.. Posiada tak jak one dwukomorowy żołądek, złożony z „przedżołądka” oraz żołądka właściwego (z gruczołami). Jednak u Roborowskiego część pierwsza ciągnie się aż do otworu żołądka właściwego. Otwór ten także nie posiada gruczołów.
Nerki wszystkich chomików karłowatych posiadają rozbudowany mechanizm zatrzymywania wody w organizmie. Mają one zdolność do zatrzymywania kationów. W odróżnieniu od dżungarskiego i Campbella, chomiki Roborowskiego nie posiadają mechanizmów rozkładających nadmiar soli w organizmie.
Boczne gruczoły znajdują się u obu płci na wysokości środka brzucha, jednakże samce mają je znacznie większe. Wydzielina z tych gruczołów ma specyficzny zapach i służy do oznaczania rewiru.

Zachowanie chomików Roborowskiego

Chomik Roborowskiego zachowaniem i zwyczajami nie odbiega zbytnio od pozostałych gatunków chomików. W odróżnieniu do nich nie kopie rozbudowanego systemu nor. Zazwyczaj wykopuje wąski otwór w wydmie, o długości 50 do 150 cm, a zaraz za nim wygrzebuje sobie sypialnię, spełnia ona także rolę spiżarni. Otwór ten ulega dosyć szybkiemu zasypaniu przez piasek. Często korzystają z nor wcześniej już przez kogoś wykopanych. Ponieważ zimy w regionie występowania są dosyć ciężkie, chomiki te uodporniły się na niskie temperatury. Bardzo źle znoszą natomiast przegrzanie. Jest zwierzęciem nocnym, najaktywniejszy jest późnym wieczorem, w nocy oraz we wczesnych godzinach porannych. Pomimo tego, że jest on bardzo żywiołowym zwierzęciem, nie wspina się zbyt często, większość czasu spędzają na podłożu. Jest zwierzęciem przyjaznym człowiekowi i rzadko gryzie. Nie pozwala się zbyt często podnosić, ponieważ jest on bardzo ruchliwy, a na rękach ma ograniczoną możliwość ruchu. Są wspaniałymi okazami do oglądania, natomiast nie nadają się do przytulania i głaskania. Z natury są to samotniki, tak samo jak wszystkie pozostałe gatunki, jedynie w wyjątkowych sytuacjach można je trzymać w grupach. Chomiki Roborowskiego żyją w naturze czasowo, lub na dłuższy czas parami, czasem z własnym potomstwem. Mogą to być nawet duże kolonie. Jednakże trzeba wiedzieć, że w takim układzie w całej grupie jest tylko jedna para chomików zdolna do rozrodu! Zazwyczaj w gnieździe po uzyskaniu dojrzałości płciowej zostają młode samiczki, i wraz z matką dzielą się opieką nad jej następnym potomstwem. Gdy uzyskają dojrzałość płciową opuszczają zazwyczaj gniazdo i zakładają własne kolonie, lub żyją samotnie. W warunkach hodowlanych, gdzie powierzchnia, jaką dysponują zwierzęta jest bardzo ograniczona (wymiary klatki mają się nijak do tysięcy metrów kwadratowych do dyspozycji w naturze) zalecane jest trzymanie również tego gatunku pojedynczo.

Rozmnażanie

W warunkach naturalnych chomiki Roborowskiego rozmnażają się od kwietnia do września. W hodowli rozmnażają się do 7 razy w ciągu roku. Ciąża trwa przeciętnie 19 do 22 dni. Po tym okresie rodzi się około siedem młodych, ważących 1-2g. Odstęp pomiędzy kolejnymi porodami może wynosić nawet mniej niż 30 dni. Młode w 5 lub 6 dniu życia słyszą, w 13 dniu otwierają oczy a po 14 do 24 dniach są już dojrzałe płciowo. Płeć rozróżnia się, tak jak w przypadku innych chomików, na podstawie odstępu pomiędzy odbytem a otworem płciowym. U dorosłych samców widoczna jest także moszna. Samiec razem z samicą opiekuje się młodymi, dlatego nie powinno się go oddzielać od samicy po porodzie.

Odżywianie

Ponieważ regiony zamieszkałe przez ten gatunek nie obfitują w duże ilości pożywienia (tereny pustynne) muszą się chomiki Roborowskiego zadowalać niewielkimi ilościami. Żywią się głównie dostępnymi roślinami, ich nasionami, jedzą również owady i odchody innych zwierząt. Jedzą zioła i trawy. Chomikowi nie wolno podawać dużej ilości słonecznika. Potrzebują do prawidłowego rozwoju białka zwierzęcego i witaminy E. Jedzą trawy, krzaki, ślimaki, pająki. W lecie, gdy mają łatwiejszy dostęp do żywności, jedzą przede wszystkim nasiona piaskowca, groch, nać pietruszki, pszczelnik, wilżynę, turzycę.

Trzymanie chomika w domu

Chomik ten jest tak mały, że należy się z nim obchodzić bardzo ostrożnie. Dlatego nie jest polecany dla małych dzieci, które mogą go po prostu zgnieść. Ciężko jest je utrzymać na rękach, są one w ciągłym ruchu. Ponieważ chomik ten pochodzi z pustynnych rejonów, należy w klatce umieścić pojemnik z piaskiem dla chomików (w żadnym wypadku piasek dla ptaków!). Na ściółkę najlepiej nadaje się piasek lub wiórki konopne. Ze względu na swoje małe rozmiary, powszechnie uważa się, że chomiki te można trzymać w małych klatkach. Jest to bardzo mylne założenie. Chomiki Roborowskiego należy trzymać w dużej klatce, większej niż dla pozostałych gatunków. Dzieje się tak, ponieważ w środowisku naturalnym zwierzęcia roślinność jest bardzo uboga, więc musiał on wypuszczać się daleko od swojej nory w poszukiwaniu pokarmu. Chomiki te potrafią dobrze skakać, ale niezbyt wysoko, dlatego możliwe jest ich umieszczenie w dosyć płaskim akwarium lub terrarium (ale z dużą powierzchnią!). Większość klatek nie nadaje się do trzymania chomików Roborowskiego, ponieważ mają zbyt duże odstępy pomiędzy prętami – co umożliwia ucieczki (lepiej jest użyć klatkę dla myszy niż dla chomików). Kołowrotek powinien mieć około 20 cm średnicy, nie powinien stać bez przerwy w klatce, tylko od czasu do czasu. Jeśli w klatce znajdują się dopiero co urodzone młode, należy bezzwłocznie wyjąć kołowrotek – młode są zbyt niezdarne i mogą sobie bardzo łatwo zrobić krzywdę
Gatunek : Europejski

Cechy ogólne

chomik_europejskiOsiąga on wielkość od 20 do 34 cm. Jego bezwłosy ogon jest również dosyć długi (4-6 cm). Samce osiągają wielkość świnki morskiej, samice są nieco mniejsze. Chomik europejski waży od 200 do 670 gramów. Ubarwienie jest różnorodne, najczęściej spotykaną formą jest futro żółto-brązowe na grzbiecie i ciemne, lub prawie czarne na brzuchu. Koniec nosa i łapy są białe, natomiast za uszami i po bokach posiada żółte plamki. Okolice pyska oraz oczu mają zabarwienie czerwonobrązowe. W naturze występuje również odmiana jednolicie czarna, będąca wynikiem mutacji, tzw. forma melanistyczna, a także odmiana bardzo jasna.

Pochodzenie i występowanie

Chomik europejski jest jedynym gatunkiem wśród chomików dużych. Jest to największy gatunek chomika. Występuje tylko w naturze, nie jest hodowany w niewoli. Jest często uważany za szkodnika pól uprawnych, ponieważ zasiedla nieużytki i pola uprawne, ogrody i przydroża, a także spichlerze i magazyny. Nie zasiedla on miejsc, w których występuje wysoki poziom wód gruntowych. Ulubionym rodzajem gleb jest podłoże lessowe, lessopodone oraz gleby bielicowe (powstałe na piaskach gliniastych i słabogliniastych oraz glinach zwałowych). Chomik europejski przywędrował ze stepów Azji, wraz z rozkwitem rolnictwa. Spotykany jest obecnie w Belgii, środkowej i wschodniej Europie, w Rosji i północnozachodnich Chinach. W pobliżu ujścia rzeki Neckar do Renu (zachodnie Niemcy) archeolodzy wykopali kości chomika europejskiego mające 2000 lat. Występuje on również w Polsce. Można go spotkać w środkowym i południowym regionie kraju, poniżej 400 m nad poziomem morza.

Zachowanie dziko żyjących chomików europejskich

chomik_europejski_1Chomik europejski tak jak swoi pobratymcy żyje w głębokich norach wykopanych przez siebie. W lecie, gdy jest ciepło, nora nie jest głeboka, sięga około 60 cm. Natomiast w zimie, gdy ziemia jest zamarznięta nora chomika europejskiego jest położona nawet na głębokości 2 metrów. Podziemne tunele ciągną się często przez 10 metrów. Samce budują zazwyczaj mniejsze nory niż samice, ponieważ prawie całe życie spędzają samotnie. Nora chomika europejskiego składa się z gniazda, komory na zapasy oraz kilku ślepych zaułków służących jako toalety. Nory mogą być używane przez chomika stale, lub jako tymczasowe schronienia. Nory stałe posiadają liczne pionowe i ukośne wejścia mające 7-10 cm średnicy i znajdujące się w odległości 1-2 metrów od siebie. Tymczasowe budowane są przede wszystkim w lecie przez dorosłych samców i młode osobniki obu płci. Mają one zdecydowanie prostszą konstrukcję – składają się z jednej komory i jednego wyjścia. W norach chomik składa swoje zapasy, które przenosi w torbach policzkowych. Skóra na policzkach chomika jest bardzo rozciągliwa, dzięki czemu może on przenosić duże ilości pożywienia. Na jesieni gromadzi w swojej spiżarni nawet do 60 kilogramów zboża, choć na przetrwanie zimy wystarczają zazwyczaj 4 kilogramy. Samica, która najprawdopodobniej zaraz na wiosnę będzie miała młode, musi już na jesieni zadbać o wystarczającą ilość pokarmu nie tylko dla siebie, ale również dla swojego potomstwa.
W październiku lub listopadzie chomik europejski zapada w sen zimowy, trwający do końca marca. Na ten okres zwierzę to zamyka ziemią wyjścia ze swojej budowli, a temperatura jego ciała spada do 6ºC. Nie zapada on jednak w stan głębokiej hibernacji. Sen zimowy przerywa tylko w celu odwiedzenia komory z zapasami lub toalety. Czasami wychodzi on również na powierzchnię (zwłaszcza gdy jest dużo śniegu), co zostało zaobserwowane na przykład w Kazachstanie przy temperaturze minus 20 ºC. Pomimo dużych zapasów na zimę, zwierzęta tracą w tym okresie nawet do 1/3 swojej wagi. Ponad 50% chomików europejskich nie przeżywa zimy, w ostatnich latach granica ta podniosła się do 80% populacji.

Rozmnażanie

Na wiosnę, po przebudzeniu samce i samice poszukują partnerów, na krótki okres godów. Tylko w tym okresie osobniki różnych płci tolerują nawzajem swoją obecność. Ciąża u chomika europejskiego trwa około 20 dni, a następnie na świat przychodzą młode (od 4 do 12 w jednym miocie). Po porodzie samiec odchodzi i pozostawia samicy wychowanie młodych. Po 25-30 dniach młode chomiki są już w pełni samodzielne, a po następnych dwóch miesiącach zdolne do rozrodu. Ilość miotów w roku jest w znacznym stopniu zależna od warunków pogodowych i od ilości zgromadzonego pokarmu. Waha się ona od 2 do 4. Poza okresem godowym osobniki przeciwnych płci nie tolerują się i gryzą, dlatego też mieszkają oddzielnie. Czasami dochodzi do kanibalizmu, gdy występuje duży niedobór pokarmu, lub zbytni rozrost populacji. Chomik europejski jest zwierzęciem bardzo bojowym. Walczy zajadle o swoje terytorium, nie tylko ze swoimi krewniakami, ale także z większymi od siebie drapieżnikami, jak koty psy czy lisy. Aby odstraszyc intruza nadyma torby policzkowe (wydaje się przez to większy), staje na dwóch łapach, przybiera groźne pozy, syczy, skacze na wysokość nawet do jednego metra i ostrzegawczo szczeka. Długimi i silnymi siekaczami może także zaatakować przeciwnika. Większości młodych chomików umiera w boju, a te, które przeżyją, dożywają nawet 10 lat.

Odżywianie

Chomik europejski żywi się głównie pokarmem roślinnym (liśćmi, korzeniami) – ziarnami, koniczyną, różnymi bulwami i cebulkami, roślinami strączkowymi, ziemniakami, kukurydzą i burakami. Korzysta także z pokarmu zwierzęcego, na przykład owadów w różnych stadiach rozwoju, ślimaków, dżdżownic, żab i jaszczurek, niektórych mniejszych gryzoni. Możliwe jest także, że chomik europejski zje pisklęta ptaków gniazdujących na ziemi.

Ochrona

Do lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia chomiki europejskie były tak rozpowszechnione, że w niektórych rejonach rolniczych wprowadzano nagrody za ich upolowanie. Bardzo szybko zmieniło się to w ostatnich trzydziestu latach, ponieważ na uprawy rolne zaczęto wprowadzać wysokowyspecjalizowane maszyny do zbierania plonów, takie jak kombajny. W takiej sytuacji chomiki europejskie nie mogły uzbierać na zimę potrzebnej ilości pokarmu. Dodatkowo w rolnictwie zastosowano uprawy monokulturowe, i chomikom brakło urozmaicenia w diecie – doprowadziło to do braków niezbędnych witamin i innych substancji odżywczych. Spowodowało to, że chomiki europejskie w szybkim tempie umierały i są obecnie nie tylko w Polsce, ale także w wielu innych krajach europejskich uznawane za gatunek zagrożony wyginięciem. Znajduje się na czerwonej liście IUCN.

Gatunek : Campbella

Cechy ogólne

chomik_campbellaPhodopus campbelli, czyli chomik Campbella zaliczany jest do chomików karłowatych. Mierzy on bowiem zaledwie od 8 do 10 cm (samce są większe niż samiczki), ważąc tym samym 23g. Jego jedwabiste, miękkie i krótkie futerko jest koloru płowożółtego od spodu, grzbiet zaś wraz z główką pokryty jest jasnoszaro brązowawym futrem. Przedstawiciele tego gatunku posiadają charakterystyczny czarny pas, biegnący od uszu, aż do ogonka oraz dość wyraźną granicę dzielącą górną i dolną część futerka – stworzoną poprzez linię wyraźnych, żółtych, bądź też beżowych fragmentów. Występujący na grzbiecie pas jest częstym powodem mylenia go przez osoby niedoświadczone z chomikiem Dżungarskim. Jednak zarówno wielkość, jak i zwężający się od połowy grzbietu pas oraz brak bocznych plamek dyskwalifikują go od tego błędnego porównania. Trzymane w niewoli chomiki Campbella nie zmieniają koloru futra w przeciwieństwie do występujących na stepach Chuisaya krewniaków, którzy to przystosowując się do panujących tam warunków mają odcień ciemnosiwy, ze znacznie krótszym pasem grzbietowym. Phodopus Campbelli żyją przeciętnie od 1,5 do 3 lat.

Pochodzenie i występowanie

Gatunek ten został odkryty w 1902 roku przez W.C. Campbella w Mongolii Wewnętrznej (Tuvi). Zamieszkuje on naturalne obszary stepów i pustyń Mongolii oraz północno-wschodnich Chin. Na takich terenach, mimo ciężkich warunków żyją dość liczne populacje tych zwierzątek. Przez wiele lat uważano, że gatunek ten jest jedną z dwóch ras geograficznych, do których zaliczano znanego nam i mylonego z nim chomika dżungarskiego (Phodopus sungorus). Nadana im wspólna nazwa również wskazuje o pozornych podobieństwach, pomiędzy tymi gatunkami. Phodos, czyli z greckiego pęcherz i pous – stopa określały taką samą zewnętrzną budowę stopek chomików, czyli wydatnych poduszek. Na tym jednak kończą się podobieństwa. Wykryte podczas badań laboratoryjnych inne parametry fizyczne (m.in. w morfologii chromosomów) oraz różnice w zachowaniu oddalając od siebie oba gatunki sprawiły, że każdy z nich dostał kolejny człon swojej nazwy, sungorus – od Dżungarii, oraz campbelli na cześć odkrywcy. Status oddzielnego gatunku Phodopus campbelli otrzymał w 1984 roku.

Zachowanie chomików Campbella

Chomiki Campbella należąc do rodziny chomikowatych są tym samym zwierzętami nocnymi. Budują one i zamieszkują ówcześnie utworzone systemy tuneli, gdzie pojedyncze nory składają się przeważnie z czterech do sześciu głównych korytarzy, połączonych ze sobą poziomo i pionowo. Gniazda budowane są na końcach tuneli z suchych materiałów (na które składają się m.in. trawy i pióra, służące jako izolacja) obok których urządzane zostają spiżarnie. Bardzo ciekawym zachowaniem ze strony tych zwierzątek jest możliwość sąsiedztwa z innymi gatunkami zwierząt mieszkających w norach. Dzieje się tak m.in. na płaskowyżu mongolskim, gdzie chomiki Campbella dzielą swe nory z powszechnie znanymi nam myszoskoczkami. Mimo wysokiej tolerancji wobec innych gatunków zwierząt w warunkach naturalnych, trzymane w niewoli chomiki są – samotnikami.

Rozmnażanie

W środowisku naturalnym chomiki te rozmnażają się tylko od 3 do 5 razy w roku, zaś trzymane w domach potrafią rozmnażać się przez cały rok. Okres, w którym powiększa się liczba osobników tego gatunku na wolności zależny jest od rejonu geograficznego, w którym to występują; tak więc rozpoczyna się on majem na obszarze Tuvii, Transbaikalii, i kończy drugą połową września, bądź też we wczesnym październiku na pozostałych obszarach. Na świat zwykle przychodzi od 1 do 12 małych chomików Campbella. Zaraz po urodzeniu młode chomiczki są całkowicie bezsilne i łyse, lecz mimo tego zarówno pazurki, jak i siekacze są już dobrze u nich rozwinięte. Młode odstawiane są przez matkę po 17 dniach od narodzin, a usamodzielniają się po upływie 23 dni. W gnieździe opiekę nad młodymi chomikami sprawuje samica, choć nie wykluczona jest początkowa pomoc ze strony samca. Samiczki dojrzałość płciową osiągają po upływie 48 dni, zaś samce znacznie szybciej – zaraz po 23 dniach.

Odżywianie

Dziki Phodopus campbelli odżywia się wszelkimi nasionami orzechów i roślinności. Oprócz tego dietę swą urozmaica niewielkim owadami i bezkręgowcami. W niewoli karmiony jest mieszankami zbóż, ziarnami słonecznika, orzechami, owocami, warzywami, oraz ziołami.

Ochrona

Phodopus campbelli nie należy do gatunku zwierząt zagrożonych i prawdopodobnie liczba jego populacji w najbliższym czasie nie stanie w obliczu całkowitego wytępienia.

Gatunek : Turecki

Cechy ogólne

chomik_tureckiChomik turecki zaliczany jest do chomików średnich. Jest on niewiele większy od chomika syryjskiego bo osiąga od 15 do 18 cm długości. Jego ogon jest niewielki, ma długość przeciętnie 1-2 cm, a dorosły osobnik waży do 230 gramów. Również z wyglądu zewnętrznego przypomina swojego dosyć bliskiego krewniaka. Najczęściej spotykane okazy mają ubarwienie jasnobrązowe na grzbiecie. Posiadają biały brzuszek oraz czarne pasy na szyi. Na obrzeżach brzucha widoczne ciemniejsze futro. Chomik turecki ma czarne oczy oraz duże uszy. Posiada duże torby policzkowe. Jest zwierzęciem kopiącym nory w ziemi, w naturze nie potrzebuje bieżącej wody. Natomiast w niewoli musi mieć dostarczoną świeżą wodę. Gryzoń ten porusza się wolniej niż chomik syryjski. Jest zwierzęciem nocnym podobnie jak większość Mesocricetus. Przeciętnie przeżywa do około trzech lat, choć spotykano starsze osobniki. Przeciętnie po dwóch latach przestaje dbać o futro i przybiera niechlujny wygląd.

Zachowanie

Jest chomikiem dosyć agresywnym, co nie zjednuje mu wielu zwolenników. Zachowuje się bardzo skrycie, nie wychodzi na światło dzienne. W niewoli przy świetle chowa się natychmiast do nory. W warunkach naturalnych wychodzi z rozgałęzionej, zawierającej wiele pomieszczeń nory tylko wtedy, gdy zapada zmrok.

Pochodzenie i występowanie

Uważa się, że chomik turecki został odkryty przez Nehringa w 1898 roku. Naukowiec złapał okazy podczas swojej podróży po Palestynie i Kaukazie. Chomika tureckiego spotkać można najczęściej na wschodnich granicach Turcji, jak również w okolicy Ankary. Następnie Polak Nadachowski odnalazł okazy M. brandti 90 km na południe od Ankary. Chomika tego znaleziono również na obszarze Centralnej Anatolii. Występuje również dosyć rzadko na terenie Rosji. Znaleźć go można również na terenie Armenii, Georgii oraz Azerbejdżanu. Badacze donoszą, iż widziano go na terenach północno-zachodniego Iranu, Izraelu, Iraku. Tereny wybierane na rewir tego gryzonia to przede wszystkim suche skaliste stepy oraz pola. Jego gniazda w wykopanych norach znajdowane są na wyżynach do 2800 m n.p.m. Unika zadrzewionych i zakrzewionych przestrzeni, wilgotnych podłoży jak również bagien.
Taksonomicznie uważany był początkowo za podgatunek chomika syryjskiego (Cobet, 1978). W latach siedemdziesiątych złapanych zostało kilka okazów M. brandti, na podstawie których określono, że zwierzęta świetnie nadają się do prowadzenia badań laboratoryjnych. Od tego czasu weszły do kanonu zwierząt laboratoryjnych razem z chomikiem syryjskim. W roku 1982 naukowcy stwierdzili, że chomik turecki nie jest spotykany w europejskiej faunie. Określono jednak, iż jest to oddzielny gatunek (dodany na listę gatunków w 1993 roku) na podstawie porównania morfologii oraz ilości chromosomów do chomika syryjskiego (u chomika syryjskiego są 44 chromosomy, a u M. brandti 42).
Jest dosyć rzadko spotykany w sklepach zoologicznych, ale spotyka się jego zastosowanie do badań naukowych w laboratoriach. Najłatwiej można go spotkać w sklepach zoologicznych w Stanach Zjednoczonych, natomiast w Europie jest prawie niedostępny.

Rozmnażanie

Chomiki tureckie rozmnażają się w dwóch okresach godowych: wiosennym i jesiennym. Samica ma ruję tylko wtedy, gdy długość dnia przekracza 15 godzin. W warunkach naturalnych, gdy zapadają w sen zimowy ich populacja nie powiększa się. W pary łączą się najczęściej w maju. Chomiki tureckie są najbardziej płodne w wieku jednego roku. Najmłodsza matka w dniu porodu miała 50 dni. Przeciętnie w wieku 7-8 tygodni samice są już dojrzałe płciowo i zdolne do rozrodu. Samce dojrzewają znacznie później, bo w wieku pięciu miesięcy. Ciąża trwa przeciętnie 14-15 dni, po której rodzi się aż do 13 chomików. Samica sama wychowuje młode, natomiast samiec się nimi nie interesuje. Młode usamodzielniają się mając trzy tygodnie.

Odżywianie

W naturze żywi się nasionami i trawami. W niewoli najczęściej karmiony jest owsem, jabłkami oraz specjalnym pokarmem dla zwierząt laboratoryjnych.

Hibernacja

Cechą charakterystyczną M. brandti jest hibernacja. Chomiki zapadają w sen zimowy przeciętnie na pięć do sześciu miesięcy (zazwyczaj od listopada do kwietnia). Zdarza się jednak, że przesypiają nawet 10 miesięcy. Zjawisto to jest zależne od warunków pogodowych w danym roku. Największe znaczenie ma tutaj temperatura oraz natężenie światła w ciągu dnia. Przed hibernacją chomiki nie przybierają na wadze, aby zrekompensować niedobory odżywcze podczas snu. Starsze osobniki już po kilku pierwszych tygodniach hibernacji znacznie tracą na wadze. Młodsze, jako że są odporniejsze i wytrzymalsze, swoją wagę utrzymują znacznie dłużej. Zdarzało się, iż nawet po roku utrzymywały swoją wagę, lub nawet ją zwiększały. W trakcie snu zimowego gryzoń robi sobie kilkudniowe przerwy trwające od 2 do 7 dni. Odstęp czasowy pomiędzy przerwami w śnie nie przekracza miesiąca.

Ochrona

Chomik turecki Mesocricetus brandti został wpisany do Czerwonej Księgi IUCN gatunków zagrożonych w 1996 roku.

Gatunek : Rumuński


Cechy ogólne

chomik_rumunskiJest to chomik średni, osiągający rozmiary od 130 do 160 mm. Jego ogon jest bardzo krótki i prawie niewidoczny, ma przeciętną długość 13-20 mm. Górna część ciała jest szara z małymi, słabo zaznaczonymi czarniawymi wzorkami, lub paskiem pomiędzy uszami i na grzbiecie. Brzuch jest białawy, z wyjątkiem czarnych pasów na szyi i klatce piersiowej, którego obecności pozwala zaliczać go do bliskich krewnych rodzaju Mesocricetus. Na karku, ramionach oraz na bokach ciała pojawiają się czarne i żółte plamki.

Pochodzenie i występowanie

Mesocricetus newtoni znaleziony został przez A. Newtona w Bułgarii w drugiej połowie XIX wieku. Zaklasyfikowany jako oddzielny gatunek, oraz dokładniej opisany został przez Nehringa na przełomie XIX i XX wieku. Argyropulo (1933) zaakceptował chomika rumuńskiego jako nowy gatunek Mesocricetus, ale Ellerman oraz Morrison-Scott (1951) długo upierali się, że jest to tylko podgatunek chomika syryjskiego. Również bułgarscy i rumuńscy autorzy przez długi czas nie wiedzieli po której stronie się opowiedzieć. Dopiero w 1981 roku uznano, iż Mesocricetus newtoni jest samodzielnym gatunkiem. Stało się tak, ponieważ uwzględniono morfologiczne różnice do chomika syryjskiego, jak kolor, rozmiar i kształt czaszki i innych przyczaszkowych elementów. Różni się również liczbą chromosomów – u chomika syryjskiego mamy ich 44, natomiast u M. newtoni tylko 38. Ponadto wszelkie próby uzyskania w laboratorium płodnego potomstwa z połączenia chomika syryjskiego i rumuńskiego zakończyły się niepowodzeniem (co dodatkowo podkreśla różną liczbę chromosomów). W miejscowości Dobrudja znaleziono szczątki chomików rumuńskich pochodzących aż z pleistocenu.
Chomik rumuński należy do okazów występujących na Kaukazie, w małych ilościach w Bułgarii oraz Kaukazie. Najprawdopodobniej zmienia swoje tereny zamieszkania wraz ze zmienną aktywnością ludzi na danym obszarze. W Bułgarii zajmuje niskie terenu pomiędzy Danube i Górami Centralnymi, na wschód od Morza Czarnego. W Rumunii spotykany jest w okolicy Dobrudji. Znaleźć go można często na polach uprawnych lucerny oraz innych bylin oraz zbóż, na ugorach oraz na terenach przyległych do pasów lasów. Występuje również na suchych terenach trawiastych na wzgórzu Macin, na wysokości maksymalnie do 467m n.p.m. oraz na trawiastych pagórkach. Wzgórze Macin było początkowo zalesionym terenem, oczyszczonym pod koniec XIX wieku, a chomik rumuński pojawił się tam w piątej dekadzie XX wieku.

Zachowanie

Tak jak pozostałe chomiki średnie jest samotnikiem. Chomik rumuński buduje nory przeciętnie na głębokości 60-80 cm, ale mogą one sięgać nawet do 150 cm w głąb ziemi. Zależne jest to od temperatury zewnętrznej. Podobnie jak chomik turecki zapada w sen zimowy, ponieważ nie stwierdzono jego aktywności w miesiącach zimowych i wczesną wiosną. Przypuszcza się, iż hibernacja rozpoczyna się w listopadzie. Jeśli temperatura w zimie jest wystarczająco wysoka, chomik nie zapada w sen zimowy, lub przerywa go częściej. Hibernacja zależy również od innych warunków zewnętrznych oraz od populacji danego roku. Nory w roku, gdy urodziło się bardzo dużo młodych kopane były płytko, były za to bardzo długie, dlatego można było łatwiej zaobserwować aktywność tych zwierząt. W zimie gryzonie te muszą kopać głębsze nory, aby nie zamarznąć.

Rozmnażanie

Reprodukcja chomika rumuńskiego zaczyna się na przełomie kwietnia i maja, pomimo tego iż samica jest przez cały rok zdolna do rozrodu. Uzależnione jest to od warunków pogodowych oraz dostępnej ilości pożywienia dla niej oraz potomstwa. Zazwyczaj samice rodzą dwa lub trzy razy do roku. Młode samice osiągają dojrzałość płciową przeciętnie w 8-10 tygodniu. Ciąża trwa 16 do 18 dni. W miocie rodzi się przeciętnie od 2 do 10 młodych.

Odżywianie

Żywi się zazwyczaj tym, czym Mesocricetus auratus, zbożami, trawami oraz nasionami. Szczególnie przypadła mu do gustu lucerna. Je również owady oraz zioła.

Ochrona

Od 1991 roku chomik rumuński znajduje się na Czerwonej Liście IUCN gatunków zagrożonych wyginięciem.

Gatunek : Chiński

Cechy ogólne

chomik_chinskiChomik chiński jest zbliżony rozmiarami do chomika dżungarskiego, osiąga 9 do 11 cm długości, jest jednak od niego lżejszy (30-40g). Ogólną budową ciała różnią się nieznacznie od pozostałych gatunków. Ich tułów jest dłuższy i bardziej wysmukły. Żyją dłużej od innych chomików, bo przeciętny wiek wynosi 4 lata. Chomiki chińskie należą do grupy tak zwanych długo-ogonowych chomików karłowatych – ich ogon osiąga długość nawet do 3 cm i jest przy tym nieowłosiony. Jest używany podczas wspinania się. Jako jedyne chomiki karłowate posiadają gruczoły po bokach ciała, służące do oznaczania terenu (pozostałe mają na brzuchu). Samce już we wczesnym stadium rozwoju mają dobrze widoczne jądra, dlatego rozróżnienie płci u tego gatunku nie stwarza większych problemów. Jego ciało ma walcowaty kształt. Jego budowa ciała jest dosyć krucha, dlatego należy się z nim bardzo ostrożnie obchodzić. Młode osobniki mają sierść koloru szarego, starsze – brązową. Sierść jest miękka i gęsta. Posiada czarną pręgę biegnącą wzdłuż grzbietu. Futro na brzuchu jest białe. W odróżnieniu od pozostałych gatunków umie ocienić wysokość na której się znajduje (dlatego rzadko zdarza się, aby zeskakiwały z np. biurka).

Pochodzenie i występowanie

Chomiki chińskie występują w południowej części Syberii, Mongolii, Chinach północnych oraz Korei. Osiedlają się często w pobliżu ludzi. Unika takich miejsc jak pustynie, góry oraz wilgotnego podłoża.

Zachowanie dziko żyjących chomików chińskich

W warunkach naturalnych kopią tylko proste podziemne nory. Niekiedy budują swoją norę w ten sposób, że spiżarnia jest daleko oddalona od komory sypialnej. Najprawdopodobniej są gatunkiem samotników i nie znoszą kontaktu z innymi osobnikami. Czasami udaje się przez dłuższy czas utrzymać w hodowli parkę, jednak w środowisku naturalnym nie ma to miejsca. Samiec jest często agresywny w stosunku do samicy. W odróżnieniu od pozostałych gatunków karłowatych potrafią wspaniale się wspinać. Jest aktywny nie tylko w nocy, ale również w godzinach dziennych. Nie zmienia futra na zimę. Wraz ze zbliżaniem się zimy, chomiki przestawiają się na nocny tryb życia. W okresie zimy zapadają w sen zimowy, z którego budzą się czasami, aby skorzystać z zapasów lub toalety.

Rozmnażanie

Ruja u chomików chińskich nie odbywa się wyraźnie. Powtarza się cyklicznie co 4-6 dni. Zaloty trwają dosyć krótko. Ciąża trwa przeciętnie od 20 o 22 dni. Po tym okresie rodzi się do 7 młodych. Młode osiągają dojrzałość płciową po 6 do 8 tygodni. Chomiki karłowate rosną przez całe życie.

Odżywianie

Odżywiają się podobnie jak wszystkie pozostałe gatunki chomików, mają jednak więcej dostępnych gatunków roślin. Żywią się przede wszystkim nasionami, ziołami, trawami, zbożami, owocami i owadami.

Trzymanie chomika w domu

Chomiki chińskie powinny być trzymane pojedynczo. Powinny mieć zapewnione jak najwięcej możliwości do wspinania się – dlatego zaleca się je trzymać w klatkach (minimalna powierzchnia 80×50 cm). Należy też zadbać o dużą ilość gałęzi. Są one trudne do oswojenia. Nie powinno się im dawać słodkiego jedzenia, ponieważ łatwo chorują na cukrzycę. Przy wyciąganiu z klatki należy chomika zwabić na rękę smakołykiem, inaczej zacznie uciekać. Gdy już jest na ręce, po podniesieniu zazwyczaj „przykleja” się do palców i nie próbuje zeskakiwać. Jako ściółkę powinno się używać wiórek konopnych lub piasku, a unikać należy wiórek drewnianych. Klatkę należy tak wyposażyć, aby chomik nie miał możliwości spadnięcia z większej wysokości jak 25 cm. W klatce powinien się znajdować kołowrotek o minimalnej średnicy 20 cm.




1 komentarz:

  1. Ciekawy blog, zapraszam do założenia profilu dla chomika na http://pupilaki.pl

    OdpowiedzUsuń